Snehasadan

ik voel me zo alleen
ik zit vol met angst
ik weet niet meer wat warmte is
ik ben vergeten wat liefde is
ik ben nog zo klein
ik wil alleen bij een lieve papa en mama zijn


De jungle die Mumbai heet

Ik stap uit op het perron van Bandra, ik neem voor de zoveelste keer een trein van Andheri East naar Bandra Station om mijn vriend Amin weer te treffen. We hebben wat plannen gemaakt, we gaan eerst zijn lieve baas Eustace gedag zeggen waar hij bij woont en vanuit waar hij zijn kleine Travel Agency regelt en dan gaan we naar ons oude, vertrouwde en supergezellige restaurantje "Candies" om de hoek voor een kop koffie en 'n overheerlijke brownie. In de trein denk ik hier al aan, want de pattiseri in Mumbai is zoals ik het nergens geproeft heb. In de trein is het altijd een chaos van jewelste, de vrouwen duwen je naar binnen en je moet uitkijken dat je niet met 20 blauwe plekken thuiskomt.
Als ik uitstap, kijk ik om me heen op zoek naar de uitgang en mijn ogen richten zich op een jochie van misschien acht jaar. Hij ziet er vies en onverzorgd uit, heeft alleen een oude, vieze, gescheurde kurta (indiaas shirt) aan en loopt met een bezempje in zijn handen rond, zoekend naar een trein waar hij kan inspringen zonder dat de controleurs hem pakken. Hij gaat van trein naar trein om de vloer een beetje aan te vegen en daarna te bedelen bij mensen voor beloning. Als hij geluk heeft, verdient hij tijdens de rit 5 roepi's (10 eurocent). Hij heeft dan voor 's avonds ieder geval iets van een kleine snack, misschien twee samosa's. Daarna blijft hij tot diep in de nacht wakker, want hij moet op zoek naar een plekje om te slapen. Wellicht ergens in de buurt van een station, buiten op de stoep, zodat hij de volgende ochtend weer kan vegen en bedelen voor zijn schaarse eten. Hij slaapt met 1 oog open en 1 oog dicht, andere jongens zijn in de buurt. Hij staat stijf van angst, wat willen ze nu weer van 'm? Willen ze 'm misbruiken in een straatje of willen ze zijn geld afpakken? Over een tijdje zal hij leren met deze angst om te gaan, hij zal leren om te vechten in deze wereld.
Maar dit alles is ieder geval veel beter dan naar huis gaan, want de reden waarom hij bedeelt, is vanwege papa en/of mama. Misschien zijn ze er niet meer, maar misschien drinkt papa te veel en slaat hij hem, broer of zus en moeder. Hij ontvangt geen liefde en is diepongelukkig. Nee, dan beter af in de jungle van Mumbai.


Jammergenoeg verdienen deze jongens zo weinig dat het bedelen verandert in stelen en het eten verandert in drugs en alcohol. De jongens verstoppen hun geld in de kraag van hun shirt, dichtgenaaid, zodat dat soort van safe is. Op straat roken ze speciaal spul, zodat je geen honger meer hebt. Ze worden misbruikt, in elkaar geslagen of opgepikt door een "lieve toerist" die ze meeneemt en van alles met ze uitspookt in een hotelkamer.
De straatkinderen zijn overal. Naast Mumbai, vind je in de steden Dehli, Bangalore en Calcutta hetzelfde straatbeeld. Vanaf een jaartje of 5/6 proberen de weggelopen kinderen al te overleven op straat. Velen komen onder een trein terecht en als ze "geluk" hebben, verliezen ze alleen 1 of 2 benen.

Amin, met wie ik inmiddels goede vrienden ben geworden, was ook een straatkind. Zijn vader overleed jong en zijn stiefvader en moeder sloegen hem en zijn 2 zussen. Eerst liep hij van huis weg, daarna zijn zusje. Het andere zusje bleef wel. Na 2 jaar liep hij zijn zusje tegen het lijf, hij had geen idee dat zij ook was weggelopen. Gelukkig werden ze uitgenodigd door het opvanghuis "Snehasadan" om eens langs te komen. Je zit zo vol met angst dat je niks en niemand vertrouwt. Zijn zusje was wel nieuwsgierig, werd daar ontzettend gelukkig en kwam terug om Amin te halen. Ze verzekerde hem dat het een paradijs was en hij ging mee. De laatste jaren werkt hij voor Eustace, een ontzettende lieve man van 72 die ieder jaar een jongen in huis nam, trainde om te koken, schoon te maken, hem te bedienen, omdat Eustace een eigen ontwerpbedrijf draaide en weinig tijd heeft. Amin was voor hem een speciale jongen, als zijn eigen zoon en Amin woont nog steeds bij Eustace thuis. Met zijn hulp heeft hij nu een eigen Travel Agency opgericht, genaamd Sneha Travels. Na 12 jaar heeft hij zijn andere zusje en moeder gevonden. Hij zegt dat zijn moeder er ook niks aan kan doen voor wat er gebeurd is en hij heeft een huisje voor ze gekocht waar zij wonen. In de tussentijd heeft het zusje dat thuisbleef een dochtertje gekregen, ze was 16 jaar toen zijn nichtje Shabana werd geboren. Een enorme schat van een meid.

Het weeshuis heeft nu 19 huizen. Ik ben een aantal malen langs geweest. Het weeshuis nodigt de kinderen uit doordat de zusters en priesters langsgaan bij de plekken waar de jongens en meisjes vaak rondhangen. De deur staat altijd open, als een kind niet wil, kan hij van het huis weglopen. Niks gaat gedwongen. In 1 huis slapen ongeveer 30 kinderen, meisjes en jongens apart. Allemaal hebben ze een ander verhaal. Sommigen lopen weg en komen nooit meer terug, anderen blijven, krijgen onderwijs en hebben nu een goed leven, zoals Amin.
Ieder huis heeft houseparents, een koppel dat getrouwd is en zelf kinderen heeft, ze zorgen voor de kinderen en hun eigen kinderen. De weeskinderen krijgen een familiegevoel, een goed voorbeeld en ze kunnen ze vertrouwen. Van de houseparents vraagt dit veel toewijding. Ze kunnen niet zomaar opstappen.

Met Amin praten is altijd bijzonder, zijn levensverhaal is indrukwekkend en zijn mentaliteit is heel speciaal. Daarnaast is Father Placebo, de director van Snehasadan, een indrukwekkende man, zo lief en sterk tegelijkertijd. Heel bijzonder.

Dit is de website van Amin: www.snehatravels.in
En het boekje "Tracks" met verhalen over de straatkinderen van Father Placebo neem ik mee naar huis, zou je het willen lezen.

Volgende week plaats ik nieuwe foto's van al mijn weken in Mumbai!

Veel liefs, Linda

_________________________________________


Ben ik weer....
Ik hoop dat mijn verhaal hierboven niet te lang was om te lezen! Het ging voornamelijk over Snehasadan, waar het moeilijk is om foto’s te maken. Ik zal het volgende keer proberen.

Ik heb van de afgelopen weken in Mumbai heeeeel veel foto’s verzameld, dus geprobeerd een selectie te maken. Was een beetje moeilijk, dus ik doe het in twee delen. Sorry…maar foto’s zijn altijd leuker dan verhalen denk ik;-)!!

Eerst hier wat foto’s van voornamelijk het Akolaproject, 500 kilometer ten oosten van Mumbai waar ik met Julio een bezoek heb gebracht aan het ‘Matra Schaya Social Welfare Project’. Julio vroeg of ik mee wilde en voor mij was dit een mooie kans om en India off the beaten track te zien en, nog belangrijker, de projecten waar hij voor werkt. Samen met o.a. zuster Anna Rita en zuster Philo hebben we een dag hun medical camp bijgewoond en zijn we een dag naar een tribalvillage geweest. Hun grootste bezigheid is 22 tribalvillages te helpen met de hulp van buitenlandse sponsers. Deze tribals verplaatsen zich een aantal keer per jaar op zoek naar werk, voedsel en drinkwater. Ze leven in onhygienische omstandigheden, worden ziek, drinken slecht water en hebben schraars eten. De hygiene en ziektes zijn het grootste probleem. Vandaar dat de zusters vaak medical camps organiseren om iedereen te laten onderzoeken en medicijnen te geven.

Uitleg over een paar foto’s: je ziet wat foto’s van kinderen en een meneer met zwarte stipjes op het hoofd en buik. Wat ze doen is, omdat ze bijgelovig zijn, ze nemen een steen, dopen het in het vuur en branden de huid op deze manier, omdat ze geloven dat de pijn dan verdwijnt.

Akola is een stad en daarbuiten op max. 100 klm afstand vinden de verschillende tribals hun woonplek. De zusters wonen in Akola en doen vanuit daar hun werk.

Hier de link:
http://www.box.net/shared/divbt9x5t1

Ik heb ook twee video's geplaatst! Bekijk ze snel!

Liefs! Linda